Słówko „Ba” oznacza w chińskim osiem, "Ji" może tłumaczyć jako najdalej położony, czy o największym zasięgu, dlatego całą nazwę stylu tłumaczy się - mniej lub bardzie poprawnie - jako osiem nieskończoności, czy osiem granic. Quan to oczywiście „pięść” i występuje bardzo często przy nazwach oznaczających styl chińskiego wushu.
Natomiast bardziej pierwotna nazwę stylu stanowi termin BaZi Quan, co tłumaczy się jako zgarniająca pięść, czy ze źródeł angielskich ręka jak grabie (ang. rake fist). To określenie wynika ze sposobu ułożenia pięści, ponieważ styl trenowało się z dłońmi zaciśniętymi jak pazur tygrysa. Do tej pory w Cangzhou trenuje się w ten sposób, chociaż dzięki przekazowi pochodzącemu z Tajwanu, najczęściej można spotkać po prostu półprzymkniętą pięść podczas treningu stylu.
Pierwszym znanym, uznanym i niejako „oficjalnym” nauczycielem Baji Quan był Wu Zhong żyjący w XVIII i na początku XIX wieku. Natomiast metody i sposoby generowania siły w Baji znane i trenowane były wcześniej.
Charakterystyczny dla baji jest swoisty fajing - wybuchowa energia, która manifestuje się w tym stylu także tym, że ćwiczący baji przy wykonywaniu technik mocno tupią w ziemie (podloże). Według źródeł tajwańskich ruchy zwierząt to koń (praca nóg), niedźwiedź (praca nóg i pozycje), tygrys (praca rąk i górnej części ciała). Manifestacja ruchów zwierzęcych objawia się w baji raczej jako odpowiednie nastawienie psychiczne i emanacja ducha bojowego zwierzęcia podczas robienia formy lub walki, niż jako podobieństwo ułożenia dłoni, czy ciała do danego zwierzęcia, jak ma to miejsce często w stylach południowych.
Poszukując źródeł historycznych baji doszliśmy do wniosku, ze ten styl ma wspólne korzenie zarówno z Chen Taiji, jak i Hsing I. Prawdopodobnie jest od nich starszy (bardziej pierwotny). Poza tym fajing taki, jak w baji występuje także w stylu Chuo Jiao Fanzi. Zresztą w Chen Taiji, występuje również tupnięcie podczas wykonywania niektórych ruchów.
Baji quan jest na tyle skutecznym stylem, że jego mistrzowie na przestrzeni dziejów zostawali ochroniarzami ważnych osobistości w Chinach. Ochroniarz ostatniego cesarza Chin Huo Diange ćwiczył baji, ochroniarze Mao Tse Tung’a i Chang Kai Shek’a również uprawiali ten styl.
